Ülkemizde tarım sektörü ikili bir yapıya sahip. Bir yanda geleneksel diye tabir ettiğimiz, geçimlik üretim yapan, ancak kendi varlığını sürdürebilen 5-10 dönümlük küçük köylü işletmeleri diğer yanda büyük ve modern işletmeler…
Küçük işletmelerin en büyük sorunu kredi dahil üretim girdilerini uygun koşul ve fiyatlarla temin edememek, yeni bilgilere, organize piyasalara erişememek ve ürünlerini değerinden pazarlayamamak.
Bu sorun çözülmezse ne yapılırsa yapılsın boşuna…
Son 15 yılda tarıma verilen maddi destekler rekorlar kırıyor. Pek çok model, yöntem ve uygulama ile çiftçimiz destekleniyor ama tarımın yapısal sorunları olduğu yerde duruyor.
Milli Tarım Projesi’nin 3. Ayağı Kooperatifleşme Olmalı
Yeni uygulanmaya başlanan Milli Tarım Projesi, bitkisel üretim ve hayvancılıkta pek çok ilki beraberinde getirdi. Bitkisel üretimde Havza Bazlı Üretim ve Destekleme Modeli, hayvancılıkta özel üretim bölgeleri temelde iki ayaktan oluşan, kendi ihtiyacımızın yurt içinden karşılanmasını hedefleyen Milli Tarım Projesi, en önemli girdilerde KDV’nin sıfırlanması ve %50 mazot desteği ile birleşti. Proje çiftçimiz, sivil toplum ve meslek örgütleri tarafından olumlu karşılandı.
Ancak Milli Tarım Projesi’nin hedeflerine daha kısa sürede ulaşabilmesi için üçüncü bir ayağa ihtiyacı var. Kooperatiflere ve birliklere kısaca tüm üretici örgütlerine daha çok önem verilmesi, örgütlerin desteklenmesi daha ötesi en az 2023 yılına kadar geçerli olacak yeni bir Tarımsal Kooperatifçilik Strateji Belgesi ve Eylem Planı’nın süratle Milli Tarım Projesi’ne eklenmesi gerekiyor.
Tarımsal kalkınmanın tam anlamıyla sağlanması, geleneksel kesimin ürün pazarlama, girdi, kredi ve teknik bilgi sağlama gibi problemlerinin çözülmesi için üreticilerin tarım kooperatifleri vb. demokratik ve özerk ekonomik örgütleri kurmaları ve işletebilmeleri her zamankinden daha çok teşvik edilmelidir.
Yoksa zor…
Yorum Yazın